Wydawca treści
Obszar krajobrazu chronionego - Wzgórza Sokólskie
Wzgórza Sokólskie nazywane są też Wzgórzami Dąbrowsko–Sokólskimi rozpościerają się wzdłuż wschodniej granicy Polski, od Lipska na północy, do Krynek na południu. Ukształtowane zostały w najstarszym stadium ostatniego zlodowacenia, a ich materiałem narzutowym są przyniesione przez lodowiec skały ze wschodniej Finlandii i Karelii.
Na Wzgórzach znajduje się wał morenowy, biegnący od wsi Jałówka przez Rozedrankę do Podkamionki.
Najwyższe wzniesienia wału, które miejscowa ludność nazywa Karpackimi Górami, mają 229 m n.p.m. Natomiast wysokość położonych na wschód od Sokółki wzniesień dochodzi do 240 m n.p.m. Podróżując w kierunku południowym od tego miasta, dostrzec można górujący nad krajobrazem, płaski stożek glacjofluwialny (227 m n.p.m.) porośnięty przez lasy będące pozostałością Puszczy Buksztelskiej. Wzgórza Sokólskie stanowią obszar krajobrazu chronionego.
W skład obszaru krajobrazu chronionego Wzgórz Sokólskich wchodzi powierzchnia określona linią graniczną która biegnie poczynając od ujścia rzeki Kołodzieżanki do rzeki Swisłocz na granicy Państwa, na zachód w górę rzeki do linii kolejowej Białystok-Zubki Białostockie, skręca na zachód, biegnie wzdłuż torów do rzeki Supraśl koło miejscowości Waliły-Stacja, wschodnim brzegiem rzeki na północ do szosy Białystok-Bobrowniki (w tym punkcie granica obszaru chronionego Wzgórz Sokolskich pokrywa się z granicą otuliny Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej), przecina szosę i biegnie w kierunku północnym, dochodzi rzeką do ujścia rzeki Grzybówka, biegnie ww. rzeką na północny-wschód do linii energetycznej niedaleko Kol. Grzybowce, ww. linią ok. 1250 m na północ, mija miejscowość Bagno, przecina rzeczkę Breszczeczka, dochodzi do lokalnego cieku, biegnie nim na północny-wschód do źródeł, kieruje się na północ, dochodzi do Józefowa, stąd kieruje się drogami w kierunku północno-wschodnimdo miejscowości Szaciły, Nietupa, Leszczany, Grzybowszczyzna, dochodzi do drogi Górany-Krynki (tu kończy się wspólna granica otuliny PKPK i Wzgórz Sokolskich),skręca na północny-wschód w kierunku Krynek, omija zabudowania miejscowości Krynki, dochodzi do drogi Krynki-Słoja (wg mapy topograficznej Nr 246.1 Krynki z 1992 r. w skali 1:50000), biegnie drogą w kierunku północno-zachodnim, omija od strony północnej miejscowości Pierożki i Sukowicze, dochodzi do drogi Słoja - Knyszewicze, skręca na północny-wschód, biegnie przez wieś Knyszewicze, we wsi skręca na północny-zachód i biegnie drogą w kierunku Chmielowszczyzny i Suchynicz, omija ww. wsie od strony zachodniej, skręca na zachód, dochodzi do drogi Kamionka Stara-Bobrowniki, skręca na północny-wschód, we wsi Bobrowniki skręca w drogę do Bohonik i przez Kol. Bohoniki, wieś Orłowicze dochodzi do linii kolejowej Sokółka-Kuźnica Białostocka, ww. linią w kierunku północno-wschodnim dochodzi do stacji Kundzin, skręca na północny-zachód i w miejscowości Zadworzany dochodzi do szosy Sokółka-Kuźnica, szosą w kierunku północno-wschodnim dochodzi do miejscowości Kuźnica Białostocka, omija jej zabudowania od strony południowej i wschodniej, dochodzi do dopływu rzeki Łosośna i ww. dopływem do granicy Państwa. Od strony wschodniej granicę ww. obszaru chronionego zamyka granica Państwa.
Opracowanie: www.sokolka.home.pl.
¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯
Obszar Chronionego Krajobrazu „Wzgórza Sokolskie" został utworzony uchwałą Nr XII/84/86 Wojewódzkiej Rady Narodowej z dnia 29 kwietnia 1986 r. w sprawie ustalenia obszarów krajobrazu chronionego (Dz. Urz. Woj. Biał. Nr 12, poz. 128).Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Nr 5/98 Wojewody Białostockiego z dnia 20 maja 1998 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu „Wzgórza Sokolskie" (Dz. Urz. Woj. Biał. Nr 10, poz. 49), które na podstawie art. 157 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880) traci moc z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, z tym, że na podstawie art. 153 tejże ustawy obszar chronionego krajobrazu utworzony przed dniem wejścia w życie ustawy stał się obszarem chronionego krajobrazu w rozumieniu tej ustawy.
Najnowsze aktualności
Polecane artykuły
rezerwaty przyrody
rezerwaty przyrody
Na terenie nadleśnictwa Waliły znajdują się trzy rezerwaty przyrody: Chomontowszczyzna, Jezioro Wiejki oraz Rabinówka.
__________________________________________________________________________________________________
REZERWAT CHOMONTOWSZCZYZNA
___________________________________________________________________________________________________________
Rezerwat został powołany Rozporządzeniem nr 28/99 Wojewody Podlaskiego z dnia 10 sierpnia 1999 roku. Celem utworzenia było zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych fragmentu Puszczy Knyszyńskiej odznaczającego się wysokim stopniem naturalności, stanowiącym ostoję wolno żyjącego stada żubrów. Realizowana jest tu ochrona łąk śródleśnych oraz dolin strumieni porośniętych lasami łęgowymi, olsami i wilgotnymi grądami, z licznymi gatunkami roślin chronionych i rzadkich.
Rezerwat położony jest na terenie leśnictwa Radunin, w oddziałach: 62, 63, 63A, 85, 86, 86A, 107, 108, 130 i 131. Powierzchnia wynosi 234,42 ha, z czego 228,11 ha stanowi powierzchnia leśna.
Na obszarze rezerwatu wyróżniono osiem siedliskowych typów lasu, spośród których dominują siedliska lasu mieszanego bagiennego - 64,6%. Znaczny jest udział siedlisk lasu świeżego - 13,0% powierzchni i lasu wilgotnego - 12,3%. Pozostałe siedliska nie przekraczają 3% powierzchni i są to: bór mieszany świeży, bór mieszany wilgotny, las mieszany świeży, las mieszany wilgotny, las i ols. Panującymi gatunkami w drzewostanach są brzoza brodawkowata i omszona, świerk pospolity, olsza czarna oraz sosna z domieszkami klonu, lipy, dębu, grabu, wiązu, jesionu, iwy i modrzewia. Obszar ten odznacza się bogactwem florystycznym oraz licznymi gatunkami roślin chronionych i rzadkich. Flora rezerwatu Chomontowszczyzna liczy ponad 250 gatunków roślin naczyniowych. Podczas prac nad „Planem ochrony rezerwatu" w 2004 roku stwierdzono występowanie 220 gatunków roślin, w tym 12 gatunków drzew, 12 gatunków krzewów, 153 gatunków ziół, 15 skrzypów, widłaków i paprotników oraz 28 gatunków mszaków.
Z gatunków chronionych zasługujących na uwagę, rzadkich w płn-wsch. Polsce, należy wymienić: podkolan biały Platanthera bifolia , listerę jajowatą Listera ovata, listerę sercowatą Listera cordata, storczyk plamisty Dactylorhiza maculata, storczyk szerokolistny Dactylorhiza majalis, kruszczyk błotny Epipactis palustris, kruszczyk szerokolistny Epipactis helleborine, wielosił błękitny Polemonium caeruleum oraz widłak wroniec Huperzia selago.
__________________________________________________________________________________________________
REZERWAT RABINÓWKA
___________________________________________________________________________________________________________
Rezerwat został utworzony w 2005 roku. Jest on położony w południowo – zachodniej części nadleśnictwa w okolicach wsi Kolonia Mieleszki przypominający ze względu na obfitość wody i typ roślinności, Kotlinę Biebrzańską. Celem ochrony rezerwatu jest zachowanie, ze względów przyrodniczych, naukowych i dydaktycznych, ostoi rzadkich i chronionych gatunków awifauny lęgowej, a w szczególności populacji cietrzewia, na terenie Niecki Gródecko – Michałowskiej. Typ rezerwatu - faunistyczny i torfowiskowy. Obszar "Rabinówki" stanowi bardzo dobrą ostoję zwierzyny, szczególnie jeleniowatych (sarna, jeleń, łoś).
Rezerwat położony jest na terenie leśnictwa Wiejki, w oddziałach: 453, 453A, 454, 455, 456, 457, 458, 459, 460, 460A, 461, 462, 463, 464, 465. Powierzchnia wg „Planu urządzenia lasu" wynosi 658,56 ha, z czego 179,22 ha stanowi powierzchnia leśna. Obserwacje prowadzone w latach 1992 - 1993 przez Północno – Podlaskie Towarzystwo Ochrony Ptaków wykazały występowanie na tym terenie 207 gatunków ptaków, z tego 140 gniazdujących. Wiele z nich jest bardzo rzadkich, a nawet zagrożonych wyginięciem w skali Europy. Najciekawsze występujące tutaj ptaki to: cietrzew (Tetrao tetrix), dubelt (Gallinago media), Kulik Wielki (Numenius Arquata), przepiórka (Coturnix coturnix), bocian czarny (Ciconia nigra), puchacz (Bubo Bubo) i orlik krzykliwy (Aquila pomarina).
__________________________________________________________________________________________________
REZERWAT JEZIORO WIEJKI
___________________________________________________________________________________________________________
Rezerwat został powołany Rozporządzeniem nr 66/05 Wojewody Podlaskiego z dnia 2 grudnia 2005 roku. Celem utworzenia było zachowanie ze względów przyrodniczych, naukowych i dydaktycznych naturalnego jeziora mezotroficznego oraz występujących na tym terenie rzadkich i chronionych gatunków roślin i zwierząt.
Jest to obszar wodno-błotny o powierzchni 22,50 ha, położony na terenie leśnictwa Wiejki w oddziale 286A oraz na działce wsi Wiejki o nr ewidencyjnym 773/1. Powierzchnia ujęta w „Planie urządzenia lasu" wynosi 19,26 ha, z czego 4,34 ha stanowi powierzchnia leśna.
Obiekt jest jednym z nielicznych pozostałości systemu jeziornego obszarów staroglacjalnych, związanych genetycznie z formami wytopiskowymi zlodowacenia środkowopolskiego. Chroni naturalny układ wodnych i bagiennych zbiorowisk roślinnych oraz jest ostoją zagrożonych i rzadkich gatunków roślin i zwierząt.
Najcenniejszym walorem rezerwatu jest ekosystem niewielkiego jeziorka z wyraźnie zaznaczonym, strefowym układem roślinności wodnej i bagiennej. Koncentrycznie od środka jeziora układają się kolejno szuwary skrzypu bagiennego i pałki szerokolistnej oraz pła bagiennego z zespołem turzycy dzióbkowatej i turzycy obłej. Tu można znaleźć stanowiska rosiczki okrągłolistnej, storczyka plamistego i storczyka krwistego. W obrębie poła bagiennego, zarówno od strony otwartego lustra wody jak i od strony zewnętrznej duże powierzchnie zajmują łozowiska. Strefę okalającą tworzy las brzozowo-wierzbowy. W obrębie zakrzaczeń brzozowych w kierunku północno-wschodnim znajduje się stanowisko rzadkiego reliktowego gatunku - brzozy niskiej. Otaczające łąki to zbiorowisko roślinne z dominacją kostrzewy czerwonej.
Jezioro wraz z zespołami roślinności bagiennej jak i otaczające łąki stanowią ważną ostoję dla ptactwa zarówno lęgowego jak i w czasie przelotów. W sumie na tej powierzchni lęgnie się corocznie około 26-29 gatunków ptaków.