Wydawca treści Wydawca treści

Obszar chronionego krajobrazu Wzgórza Sokólskie

Wzgórza Sokólskie nazywane są też Wzgórzami Dąbrowsko–Sokólskimi rozpościerają się wzdłuż wschodniej granicy Polski, od Lipska na północy, do Krynek na południu. Ukształtowane zostały w najstarszym stadium ostatniego zlodowacenia, a ich materiałem narzutowym są przyniesione przez lodowiec skały ze wschodniej Finlandii i Karelii.

Obszar Chronionego Krajobrazu „Wzgórza Sokólskie” utworzony został na mocy uchwały Nr XII/84/86 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku z dnia 29 kwietnia 1986.

Celem utworzenia obszaru jest ochrona i zachowanie różnorodności biologicznej części obszaru Wzgórz Sokólskich wyróżniającego się rzeźbą terenu, wysokimi walorami przyrodniczymi, krajobrazowymi, kulturowymi i wypoczynkowymi.

Wzgórza Sokólskie nazywane są też Wzgórzami Dąbrowsko–Sokólskimi ukształtowane zostały w najstarszym stadium ostatniego zlodowacenia, a ich materiałem narzutowym są przyniesione przez lodowiec skały ze wschodniej Finlandii i Karelii.

Obszar objęty ochroną znajduje się na wschód od Puszczy Knyszyńskiej. Rozciągnięty jest wzdłuż granicy polsko-białoruskiej od Krynek do okolic Bobrownik. Zajmuje powierzchnię ogólną 38 209,80 ha:

10 206,62 ha na terenie gminy Gródek

11 868,30 ha na terenie gminy Krynki

4 566,31 ha na terenie gminy Kuźnica

4 535,12 ha na terenie gminy Sokółka

7 033,45 ha na terenie gminy Szudziałowo

Cechuje się bardzo urozmaiconą, polodowcową rzeźbą terenu podobną do Suwalszczyzny. Najwyższe wzniesienia – na wschód od Sokółki – Wojnowskie Góry dochodzą do 235 m n.p.m. Część południowa to wschodnie obrzeża Puszczy Knyszyńskiej z licznymi zalesieniami gruntów porolnych. Część północna to tereny o większym rozdrobnieniu kompleksów leśnych z większym udziałem terenów rolniczych. Mozaika polno-leśna urozmaicona jest rzekami m.in.: Słoją, Nietupą i Świsłoczą, oraz torfowiskami. W skład obszaru chronionego wchodzi ponad 6 tys. ha gruntów zarządzanych przez Nadleśnictwo Waliły.


Polecane artykuły Polecane artykuły

Powrót

Zapraszamy na Wyżary

Zapraszamy na Wyżary

Korzystając z faktu, że wiosna w pełni i pogoda coraz częściej wygania nas z domowego zacisza chcielibyśmy zaprosić wszystkich nad zbiornik Wyżary.

Wyżary to sztuczny zbiornik wodny na rzece Radulinka, położony na obszarze kompleksu leśnego Puszczy Knyszyńskiej, został utworzony w 1970 roku. Spełnia on funkcje ochrony przeciwpożarowej, rekreacyjno–wypoczynkową i ochronny przyrody.

Wokół zbiornika zlokalizowana jest ścieżka edukacyjna. Na ścieżce znajdują się trzy przystanki opisujące gatunki płazów, motyli dziennych i ryb. Wędrując po ścieżce w okresie letnim możemy usłyszeć i zobaczyć chronione gatunki płazów między innymi kumaka nizinnego, rozlewiska powstałe po działalności bobrów oraz miejsca ich żerowania, roślinność wodną taką jak grążel żółty, grzybień biały, liczne ważki, motyle, a także ptaki związane ze środowiskiem wodnym. Przejście całości trasy zajmuje ok. 30 minut.

Przy zbiorniku znajduje się wiata z ławkami i stołem umożliwiająca odpoczynek.


 

 
Do zbiornika wodnego Wyżary dotrzeć możemy z dwóch stron:
- od zachodu – w Waliłach Stacji skręcamy na północ z drogi krajowej nr 65 w kierunku na Załuki. Przed Załukami skręcamy w prawo do Radunina (jest drogowskaz). Mijamy całą wieś i kierujemy się w stronę lasu. W obszarze leśnym trzymamy się głównej drogi prowadzącej na wschód. Droga doprowadzi nas do Wyżar. Pomocne mogą być tabliczki kierunkowe umieszczone w lesie z napisem „Punkt czerpania wody" oraz drewniane kierunkowskazy informujące o Szlaku Powstania Styczniowego.
- od wschodu – w Waliłach Stacji skręcamy na północ z drogi krajowej nr 65 w kierunku do wsie Słuczanka i Królowe Stojło. W obszarze leśnym mijamy skrzyżowanie do Królowego Stojła i po ok. 300 m skręcamy na zachód w drogę oznaczoną znakiem „Droga przeciwpożarowa nr 48". Ta droga doprowadzi nas do Wyżar.

Należy jednak pamiętać, iż zgodnie z ustawą o lasach na drogach leśnych obowiązuje zakaz poruszania się pojazdów mechanicznych, zaprzęgowych i motorowerowych.