Wydawca treści
Obszar chronionego krajobrazu Wzgórza Sokólskie
Wzgórza Sokólskie nazywane są też Wzgórzami Dąbrowsko–Sokólskimi rozpościerają się wzdłuż wschodniej granicy Polski, od Lipska na północy, do Krynek na południu. Ukształtowane zostały w najstarszym stadium ostatniego zlodowacenia, a ich materiałem narzutowym są przyniesione przez lodowiec skały ze wschodniej Finlandii i Karelii.
Obszar Chronionego Krajobrazu „Wzgórza Sokólskie” utworzony został na mocy uchwały Nr XII/84/86 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku z dnia 29 kwietnia 1986.
Celem utworzenia obszaru jest ochrona i zachowanie różnorodności biologicznej części obszaru Wzgórz Sokólskich wyróżniającego się rzeźbą terenu, wysokimi walorami przyrodniczymi, krajobrazowymi, kulturowymi i wypoczynkowymi.
Wzgórza Sokólskie nazywane są też Wzgórzami Dąbrowsko–Sokólskimi ukształtowane zostały w najstarszym stadium ostatniego zlodowacenia, a ich materiałem narzutowym są przyniesione przez lodowiec skały ze wschodniej Finlandii i Karelii.
Obszar objęty ochroną znajduje się na wschód od Puszczy Knyszyńskiej. Rozciągnięty jest wzdłuż granicy polsko-białoruskiej od Krynek do okolic Bobrownik. Zajmuje powierzchnię ogólną 38 209,80 ha:
10 206,62 ha na terenie gminy Gródek
11 868,30 ha na terenie gminy Krynki
4 566,31 ha na terenie gminy Kuźnica
4 535,12 ha na terenie gminy Sokółka
7 033,45 ha na terenie gminy Szudziałowo
Cechuje się bardzo urozmaiconą, polodowcową rzeźbą terenu podobną do Suwalszczyzny. Najwyższe wzniesienia – na wschód od Sokółki – Wojnowskie Góry dochodzą do 235 m n.p.m. Część południowa to wschodnie obrzeża Puszczy Knyszyńskiej z licznymi zalesieniami gruntów porolnych. Część północna to tereny o większym rozdrobnieniu kompleksów leśnych z większym udziałem terenów rolniczych. Mozaika polno-leśna urozmaicona jest rzekami m.in.: Słoją, Nietupą i Świsłoczą, oraz torfowiskami. W skład obszaru chronionego wchodzi ponad 6 tys. ha gruntów zarządzanych przez Nadleśnictwo Waliły.
Najnowsze aktualności
Polecane artykuły
Zapraszamy na Wyżary
Zapraszamy na Wyżary
Korzystając z faktu, że wiosna w pełni i pogoda coraz częściej wygania nas z domowego zacisza chcielibyśmy zaprosić wszystkich nad zbiornik Wyżary.
Wyżary to sztuczny zbiornik wodny na rzece Radulinka, położony na obszarze kompleksu leśnego Puszczy Knyszyńskiej, został utworzony w 1970 roku. Spełnia on funkcje ochrony przeciwpożarowej, rekreacyjno–wypoczynkową i ochronny przyrody.
Wokół zbiornika zlokalizowana jest ścieżka edukacyjna. Na ścieżce znajdują się trzy przystanki opisujące gatunki płazów, motyli dziennych i ryb. Wędrując po ścieżce w okresie letnim możemy usłyszeć i zobaczyć chronione gatunki płazów między innymi kumaka nizinnego, rozlewiska powstałe po działalności bobrów oraz miejsca ich żerowania, roślinność wodną taką jak grążel żółty, grzybień biały, liczne ważki, motyle, a także ptaki związane ze środowiskiem wodnym. Przejście całości trasy zajmuje ok. 30 minut.
Przy zbiorniku znajduje się wiata z ławkami i stołem umożliwiająca odpoczynek.
Do zbiornika wodnego Wyżary dotrzeć możemy z dwóch stron:
- od zachodu – w Waliłach Stacji skręcamy na północ z drogi krajowej nr 65 w kierunku na Załuki. Przed Załukami skręcamy w prawo do Radunina (jest drogowskaz). Mijamy całą wieś i kierujemy się w stronę lasu. W obszarze leśnym trzymamy się głównej drogi prowadzącej na wschód. Droga doprowadzi nas do Wyżar. Pomocne mogą być tabliczki kierunkowe umieszczone w lesie z napisem „Punkt czerpania wody" oraz drewniane kierunkowskazy informujące o Szlaku Powstania Styczniowego.
- od wschodu – w Waliłach Stacji skręcamy na północ z drogi krajowej nr 65 w kierunku do wsie Słuczanka i Królowe Stojło. W obszarze leśnym mijamy skrzyżowanie do Królowego Stojła i po ok. 300 m skręcamy na zachód w drogę oznaczoną znakiem „Droga przeciwpożarowa nr 48". Ta droga doprowadzi nas do Wyżar.
Należy jednak pamiętać, iż zgodnie z ustawą o lasach na drogach leśnych obowiązuje zakaz poruszania się pojazdów mechanicznych, zaprzęgowych i motorowerowych.